A memorie, but not just one...{Éstra]

de sneeuw kwam langzaam en zachtjes neer. er was een frisse wind. Maar ze sloeg er geen acht op. Ze genoot er van om in ditg weer te kunnen vliegen. Vooral omdat ze dan haar wingswing kon oefenen. Ze oefende het, het liefst in dit gebied. Voor al wanneer het sneeuwde. Dan kon je het effect extra goed zien. Het was een prachtig trukje en soms kon het dan ook nog een krachtige aanval zijn. Het was geen magie. Gewoon een kwestie van de juiste technieken gebruiken. Ze zuchte even en keek eens rond. Beneden zag ze iemand liggen. Maar ze vloog gewoon verder. Ze hield er niet echt van om mensen te bespieden. Langzaam ging ze verder en oger. Ze begon zich te konsentreren om haar vlugels te laten doorschijnen. Het lukte even daarna liet ze zich gewoon naar beneden vallen. Ze voelde de lucht drukken op haar lichaam. Langzaam draaide ze en op het laatste moment sloeg ze haar vleugels uit zodat ze niet te pleter viel. Ze vond het gevoel gewoon fantastisch. Vooral dat vallen. Het voelde vrij en het was zo vredig. Ze stond even stil en ademde de koude lucht in. Haar adem maakte kleine wolkjes. Even snel als ze gevallen was vloog ze weer op. Deze keer begon ze te draaien terwijl ze de sneeuw vast pakte met haar vleugels en toen. Stoote ze alles een richting uuit. Een spirtaal van sneeuw vloog in volle vaart weg en kwam hard tegen de grond. Ze heigde even. Het was moeilijk om dit trukje te doen. Maar het was een goede aanval. Met de sneeuw kon ze nien hoe goed het eigenlijk gelukt was. Persoonlijk was ze trots op zich zelf. Weer ging ze naar boven en in een vrije val terug naar benden. Ze zoefde net over de aarde en veranderde toen in haar dierlijke vorm. De witte tijger. Zo rende ze nog even verder. toen sprong ze op en veranderde trug in een engel. langzaam kwam ze heigend weer neer en deze keer liet ze zich letterlijk vallen in de sneeuw. Een rilling ging door haar lichaam en ze keek even rond. Er was volgens haar iemand in de beurt. Maar ze kon niet precies zeggen wie of wat het was.

Langzaam ging ze neer liggen. De koelte liep door haar gehele lichaam. Maar ze genoot er van. Heel even sloot ze haar ogen en begon weg te dromen. Maar ze was nog steeds hier op aarde. Ze wist wat ze deed. Vaak droomde ze expres weg om even te vergeten wat er gebeurde op de aarde. Ze zuchte nogmaals en opende haar ogen weer. In de verte zag ze iemand vliegen. Meteen ging ze recht op zitten. Ze zag een vaag licht rond die persoon. De aura. Een sterk en lieflijk licht. Licht paars. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze wist nu al dat de engel boven haar. Wie het ook was, vriendelijk moest zijn. ja dat was een van haar krachten de auras van engelen en mensen zien. Nogmaals zuchte ze eens en ze stond op. Ze schudde haar vleugels eens uit en vloog meteen omhoog. in de richting van de negel. Ze ging niet zo snel als gewoonlijk maar op een normaale en beleefde toon. Ze zag wel dat de engel bladeren op haar been gebonden had. even keek éstra bezorgd op. Maar lachte toen eens vriendelijk. "Gaat het wel met je?" Vroeg ze op een vriendelijke en beleefde toon. Het meisje zag er ongeveer even oud uit als zij zelf. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Ze was niet echt een prater. Liefst was ze op zich zelf. ALtijd al zo geweest. Maar toch vond ze het af en toe wel eens fijn om eens met iemand te kunnen praten. Ze keek nog eens rond en kruiste toen de blik van het meisje. "Ik ben éstra trouwens. Fijn je te ontmoeten" Wat moest je anders zeggen tegen iemand die je net had ontmoet?

De engel voor haar leek niet goed te weten wat te doen. Ze slikte even. het was ook niet echt haar gewoonte om iets tegen een ander te zeggen. Zeker niet zo vriendelijk. Normaal was ze brutaler en zou ze zelfs niet zeggen. Maar voor deze keer wou ze graag een uitzondering maken. "Ik ben Sifa..." Hoorde ze het meisje zeggen met een bibberende stem. Zelf deed ze een stap achteruit. Ze kon de angst wel voelen. Opeens draaide Sifa zich om en liep snel weg. Even zuchte ze even. Dat was nu ook weer niet de bedoeling geweest. Ze wou gewoon eens vriendelijk zijn. Maar dit was duidelijk gewoon slecht afgelopen. Even had ze de neiging terug gewoon ergens anders heen te gaan. Het was wel duidelijk dat Sifa niet echt iemand was die met een ander zou beginnen te praten. éstra besefte goed dat ze ook wel zo was. Tegen vriendelijke engelen was ze meestal vriendelijk. Tegen slechte engelen was ze brutaal en leek ze helemaal niet meer vriendelijk te zijn. Maar die engelen vermeed ze het liefst. Dat was meestal wel het beste ook. Ze draaide zich langzaam om. Maar daarna begon ze toch de sporen van Sifa te volgen. Het was duidelijk dat Sifa in haar dierlijke vorm was verandert. Maar ze bleef gewoon door lopen; Oké misschien vloog ze wel een beetje. Dat ging wat sneller vooruit. In de verte zag ze Sifa weer zitten. Alles leek inorde met haar. Ze keek voorzichtig door de bosjes en stapte dan langzaam uit de struiken. "Het was niet mijn bedoeling om je te laten schrikken." Zei ze op een gewone maar vriendelijke toon. Deze keer bleef ze wel op een afstand staan. Ze wilde het meisje niet laten schrikken. Zij zelf was ook nog redelijk jong dus het kon zeker geen kwaad. Ze keek even rond. het was alsof ze weer in één van haar dromen was beland. Ze kende deze plek ergens van. Van waar precies wist ze niet. Maar ze kreeg het gevoel alsof ze in een droom was beland. Alleen was ze deze keer niet alleen. Nee nu was Sifa er bij. Ze lachte nog eens vriendelijk en draaide haar om. Klaar om Sifa met rust te laten. Om weer ergens anders naar toe e gaan. om te zien wat ze nog zou kunnen beleven. Ze keek nog eens achter haarom. Iets hield haar tegen. Maar ze wist niet precies wat het was.

Haar ogen werden groot. Ze kon het zwart rond Sifa bijna voelen. Het was niet normaal. een stooring kwam precies op bij het meisje voor haar. Maar ze wist wat er aan de hand was. Ze had het al eerder mee gemaakt en ze was er zeker van dat ze het nog zou mee maken. Sifa veranderde. Niet meer nutraal. Op een dag zou dit met iedereen gebeuren. Ja echt met iedereen. Alle nutrale engelen moesten op een dag toch een keuze maken. Soms deed hun inerlijke zelf het zelf zonder dat ze het beseften. De mooie paarse aura werd zwart met een koude blauwe gloed in. Ze zag hoe sifa veranderde. Maar echt allees veranderde aan het meisje. Zwart haar, zwarte kleren. koude gloed. Koude ogen. het leek er zelfs op alsof Sifa zich zelf niet meer in de hand had. éstra kreeg een koude rilling over haar rug. Maar ze verzette zich en haar ogen werden hard. Er was niets anders aan te doen neen echt niet. Ze zag de blik van Sifa. Ze hoorde de doodelijke woorden. "Willen we... Spelen?" Een stilte dat ijs koud was volgde hier na. ALles kon nu mis gaan. Het was nu haar beurt. De verkeerde woorden verkeerde gedachten verkeerde beweging aou fataal kunnen aflopen. Ze maakte zich klaar. Klaar voor het ergste. "Ik speel niet met iemand, die zomaar voor het slechte gekozen heeft. Ik moet dus helaas gaan." Zei ze kill en met vaste stem trug. Snel steeg ze op. Ze gebruikte wingchine. Zodat haar vleugels brecies een fel licht afgaven. Dit was ook een trukje dat ze kende. Slechte engelen hielden er niet zo van. Nu gebruikte ze vlug en lenig haar tweede en nog sterker trukje. Wingswing. Ze deed het sneller dan ooit te voor en voor dat ze het zelf wist. Was de aanval krachtig en sterk op Sifa gericht. Misschien leefde het goede nog in het meisje. Maar ze zag niets meer. Dus ze vreesde voior het ergste. Snel draaide ze zich om en vloog zo snel mogelijk weg. Als ze gingen vechten dan was dit zeker niet de goede plek om dat te doen.