De Moderator verkiezingen!

Ik liep rond in het bos.wat hoorde ik daar?,ik wist het niet. Opeens sprong er een lynx uit de bosjes.ik schrok me kapot.nee ik wil niet vechten ik ben best moe van de jacht. ik noest wel vechten anders ging ik eraan.ik gebruikte maar even magie om het te laten verdwijnen. ik liep maar weer verder.net toen ik wou gaan slapen viel hij weer aan. hij raakte mijn hoofd en ik werd bewusteloos geslagen. ik werd weer wakker en wel levend!hoe kan dat ik zou hebben gedacht dat ik juist werd verscheurd.ik stond weer op maar kreeg daar spijt van.ik had knallende koppijn.ik ging weer liggen en probeerde te slapen als ik wakker werd zou hetw el wat minder zijn hoopte ik.toen ik weer wakker werd had ik geen hoofdpijn meer "gelukkig".het was weer rustig dus liep ik maar weer verder

Het was zo stil buiten. Alleen het geluid van de regendruppels was te horen. Een zachte zus liep over haar lippen. Ze hield van de regen. Maar de laatste dagen was ze het een beetje beu geworden. Gelukkig zat ze nu binnen. Naast een warm vuurtje. Het was maar een klein hutje. Maar ze had er genoeg mee. Zoveel kwam ze hier eigenlijk niet naartoe. Meestal sliep ze ergens buiten in haar dierlijkevorm. Dat vond ze persoonlijk ook vijliger. De zachte regen tokkelde op het dak en het schijnsel van het vuur gaf er een betoverend glans aan toe. Het leek of ze in een geheel andere wereld was beland. Een wereld van rust en vrade. Waar niemand hoefde te vechten. Waar niemand ooit haat voelde voor een andere. Het was niet aan haar om te zeggen of iemand goed of slecht moest zijn of was. Oké ze kon de aura's van anderen zien. Daarmee kon ze wel zien of iemand goed, of slecht was. Maar het was dan nog altijd de keuze van die persoon zelf. Ze draaide zich om en deed het luik van het raam dicht. Ze keek nog heel even naar buiten. De lucht was donker en ze kon alleen maar hopen dat de storm die kwam snel weer weg zo zijn. Ze nam één van haar boeken en ging terug voor het vuurtje zitten. Langzaam begon ze de zinnen te lezen. éstra werd helemaal weg getrokken in het verhaal. helamaal onder de betovering van de woorden die het boek vormden. Met een klap knalde ze het boek dicht. Ze wou niet helamaal in gedachten verzonken zitten. Zeker niet met de storm die opkomst was. Inplaats daarvan gin ze zitten staren in het vuur. De vlammen leken te dansen. De takken van de bomen die tikten op de muren. zorgden er voor dat ze toch niet in gedachten verzonk. Het zou nog een heel lange nacht worden. Ze hoopte dat de geesten haar zouden beschermen en iedereen die het nodig had.