A life like nothing{open]

Ik liep rond op de grijze, kale plek in Zol. Het slagveld voelde aan als mijn leven. Ik was zeven jaar, en over een paar dagen was ik jarig. Dat betekende dat ik een dier mocht kiezen. Mijn gezicht stond zoals altijd. Nooit was er een lachje op te zien. Nooit. Ik had zelf geen idee waarom, maar ik wist niet hoe je móést lachen. Het enige wat ik had was een viool. Mijn viool. Het was alles wat ik had en wat ik ooit zou hebben. Ik liep verder. Stapje voor stapje. Niks sneller, niks langzaam. De viool zat op mijn rug vast met wat lianen. Zelf was ik nooit in contact gekomen met de natuur. Niet met de zeemoeder, niet met de Woudvader. Ook niet met de Dierengeest. Ik pakte mijn viool. Ik speelde er een liedje op. Een zelfverzonnen lied. Die ik altijd in mijn kop had. Het was stil. En alleen mijn muziek was te horen. Terwijl ik speelde, zette ik nog steeds langzaam stapje voor stapje voort.