An Angels future is everything [Noa, Razzie]

Laatst aangepast door Inn op zo feb 17, 2013 6:07 am; in totaal 1 keer bewerkt

Spoiler:

Ze was vrolijk. Ze liep met haar handen naast haar lichaam op het ritme door het kleine stukje groen in dit verwoeste stuk. Haar koptelefoon zat stevig op haar kop. Haar blote voeten in het heerlijke frisse gras. Haar lied galmde door het stukje bos. Achter haar lucht kwamen allemaal lichte muziekstralen. Die kwamen automatisch als ze dol was op muziek. Ze huppelde er een beetje bij. Haar witte haren golfde in de wind, en haar kleren voelde licht en verzorgd. Het was een prachtig gevoel. Ze had nooit zo'n blije dag gehad. Maar toen werd het anders. *Plof* Hoorde ze snel, en ze voelde de koptelefoon wegglijden...

De woorden golfden in haar hoofd. Ze had koppijn, maar toch had ze het gezongen. "ARGH! Ga uit mijn gedachtes!" Schreeuwde ze, terwijl ze haar handen tegen haar oren drukte en haar ogen dicht kneep. Haar koptelefoon was eraf gevallen, en dat betekende lawaai. Die koptelefoon was niet alleen voor muziek, ook voor bescherming. Met controll kon ze namelijk constant gedachten lezen en geesten en bomen en dat soort dingen horen. Het was zo erg dat ze op haar knieën neer zonk en een paar tranen wouden komen. Ze graaide met haar vrije hand in het gras, hopend de koptelefoon te kunnen voelen. Met dat ding was gedachten gedempt, en alleen spraak kon hoorbaar zijn. Nu viel ze helemaal neer op de grond en rolde ze over de grond met haar beide hand op haar oren geknepen. Wat een pijn. "Heeft iemand dat varken gezien?" "Wauw! Kijk dat eens!" "Wil je een geheim horen?" "Wat doet dat tweebeen daar?" "Hey hoe is het!" Alles tegelijk! Eindelijk voelde ze het draadje van het apparaat en trok er zachtjes aan. Er klonk gepiep en toen een plons. Ze verbleekte. Ze was witter dan ze al was. Haar ogen stonden rood oranje van schrik boosheid pijn en verdriet. Dit kon niet. Ze rukte aan gras om het te laten stoppen. Maar de gedachte was waar. Haar koptelefoon... was in het water gevallen. Ze was zo paniekerig en bang, en wist niks meer te doen dan daar hijgend op het kleine stukje gras vol pijn in de oren zitten wachten. Ze was machteloos, maar toch deed ze een hopeloze actie er zich tegen te verzetten. Ze wou net opstaan, maar viel direct neer. Ze was bezig met flauwvallen! Snel, verder van het water. Dacht ze vlug. Als je daarin valt, ben je meer dood dan je al was. Ze hoorde van niet zo ver iemand aankomen. "Help me!... Pak.. De... Koptelefoon!" Zei ze vlug. Degene die hier langs liep, zou het in de gedachte te horen krijgen. Haar ogen vielen dicht, en haar haar handen vielen van haar hoofd. Met een plof kwam heer hoofd in het gras terecht. Op weg naar een lange reis: Wachten.

Spoiler:

Ze huppelde vrolijk over de niet erg harde grond terwijl haar zalmkleurige haren vrolijk mee zwiepten. Haar ogen die meestal erg verlegen waren, keken nu rustig om zich heen. De vleugels die ze bijna nooit gebruikten, lagen in elkaar geslagen op haar rug. Opeens hoorde ze iemand schreeuwen. Ze deinste meteen achteruit, want ze was zoals altijd verlegen en bang. "ARGH! Ga uit mijn gedachtes!" Hoorde ze. Een beetje nieuwsgierig keek ze om het bosje waar het geschreeuw vandaan kwam. Noa zag een meisje zitten, die op haar knieen in elkaar zat gedoken. En beetje schichtig deed ze en stapje dichterbij. . "Help me!... Pak.. De... Koptelefoon!" Noa keek naar het stromende water waar een zwarte schim van de koptelefoon te zien was. Je kon hem moeilijk zien door de golfjes van het stromen. Noa aarzelde even, en liep wat dichter bij het water. Zou ze dit wel doen? Haar vleugels waren zwak omdat ze die bijna niet gebruikten, en wat nou als die het boven het water nou begaven? Was dat geen groot risico? ''Wat is e-er dan?'' Stotterde ze een beetje angstig. Weer gleed haar blik naar het water. Zo te zien had de engel veel pijn. Ze moest het gewoon proberen.

Het gekke was, dat ze zich helemaal niet angstig voelde. Eigenlijk voelde ze vastberadenheid door zich vloeien. Noa zuchtte haar zenuwen weg, En begon zacht te flapperen met haar vleugels. Ze ging vlotter dan verwacht omhoog. Ze stuurde naar en boom waar ze een tak vanaf rukte, die al dood was. Ze vloog naar het water, waar ze even later boven vloog. Ze slikte even, en ging steeds lager vliegen. Ze voelde haar vleugels al lam worden, dus ze zou moeten opschieten. Ze stak voorzichtig de stok in het water, en deed een greep naar de koptelefoon. Ze zag dat de koptelefoon wat omhoog kwam, en ze pakte hem gelijk. Snel vloog ze naar de kant, en lande ze opgeluht op de grond. Ookal was dit sinds tijden dat ze zich zo vrij had gevoeld, ze was blij dat haar voeten weer veilig op de grond stonden. Noa legde de koptelefoon bij het meisje, en keek gespannen toe.

Razzie was hier nog nooit geweest. Natuurlijk niet. Ze was hier nog maar net. Ze liep eerst een hele tijd over een erg kale, griezelige plek. Daarna kwam ze, gelukkig, weer op een groene plaats. Ze zag uiteindelijk in de verte een meisje. Ze zong. Razzie luisterde. Het was een mooi lied, vast doordat ze zich niet echt kon herinneren dat ze eerder ook muziek kon luisteren. Waarschijnlijk wel, want ze herkende het. Ze bleef staan kijken, totdat de koptelefoon van het meisje op de grond viel. Meteen begon ze te schreeuwen. "ARGH! Ga uit mijn gedachtes!" Het meisje begon te zoeken en leek veel pijn te hebben. "Help me!... Pak.. De... Koptelefoon!"

Een ander meisje kwam tevoorschijn. Ze haalde de koptelefoon die ondertussen in het water was gevallen, er weer uit. Daarna wachtte ze gespannen. Razzie besloot zich maar eens te laten zien. Het meisje dat de koptelefoon had gepakt, leek blij dat ze weer veilig op de grond stond. Waarschijnlijk vloog ze niet vaak. Razzie had sinds ze hier wakker werd, nog helemaal niet gevlogen. Ze wist niet eens of ze dat wel kon. "Hallo?" zei ze zacht. Ze bleef een beetje onwennig staan. Bij deze situaties wist ze niet wat ze moest doen, herinnerde ze zich van vroeger. Ze ging zitten op haar knieën en keek naar de twee meisjes. "Ik ben Razzie," zei ze tegen het meisje dat de koptelefoon had gepakt. Daarna hield ze haar mond.

Ze deed haar ogen open. Ze voelde het ding naast haar liggen en deed het in een oogwenk op haar kop. Haar oranje ogen werden groen rood, oftewel: Ze was opgelucht, maar had nog de schrik. Nu waren haar ogen zo fel dat als iemand erin keek, misschien wel verblind werd. Ze voelde twee engelen en hoorde hun stemmen. "Hallo?" De stem klonk licht, ook al wist Inn het niet zeker. "Ik ben Razzie," Van een van de twee wist ze de naam dus al. Ze zag Razzie, met lang blond haar en blauwe ogen. De ander, waar ze de naam niet van wist, had rood oranje haar en blauwe ogen, met in haar haar blauwe lintjes. Ze hadden allebei vleugels, maar bij de andere waren ze wat kleiner. Inn bloosde, en dat zag je heel goed op haar spierwitte huid. Ze maakte zichzelf geestig. Haar voeten raakten de grond niet meer. Ze keek naar het meisje waarvan ze dacht dat die de koptelefoon naast haar had gelegd, en waar ze de naam niet van wist. "Ik ben Inn, bedankt. Echt bedankt." Inn weifelde. Ze had geen idee wat ze moest doen, dus zakte ze de grond even in.

-maak ik nog af._