Still clearing water {open}

Ik vloog over het grote woud van Lop, ik hield van deze plek. Ik ben er overigens opgegroeid. Ik herinnerde me hoe mijn moeder achterna werd gezeten door de demonische beer, en mij in een wolvenhol legde. Vreemd genoeg nam ik dus ook de vorm aan van een wit wolvenwelpje, en de moeder die in het hol woonde had gejongd. Ze nam mij op als haar eigen kind... Soms mis ik nog het spelen met de welpen, en de heerlijke melkgeur die altijd in het wolvenhol hing. Maar ondertussen is de moeder gestorven en de welpen hebben het nest verlaten. Toch zal ik ze nooit vergeten. Maar het voordeel heb ik wel dat ik nu met dieren kan praten, dat heb ik geleerd toen ik bij de wolven woonde. Ik daalde neer en Rek, mijn raaf die ik heb geadopteerd, ging op mijn schouder zitten. Anderen zouden alleen gefluit horen, maar in mijn oren hoorde ik: 'Hoi Rue. Goede vlucht gehad? Bij mij ging het goed' Ik glimlachte naar Rek en floot vrolijk terug: 'Zeer goed. Zullen we naar de beek gaan?' Samen met Rek wandelde ik naar de grote stroom. Ik vloog omhoog zonder mijn vleugels te gebruiken, tolde rond in een draaikolk van water en daalde neer als een mooie, volwassen maar toch jonge wolf. Mijn transformatie was nu zeer makkelijk voor me. Ik waadde me in de rivier en zwom rondjes. Of ik het fijn vond mijn pels nat te maken? Tuurlijk. Water is mijn element, ik ben er dol op. Ik draaide op mijn rug en staarde naar de hemel. Zou mama daar nu zijn? Ik weet het niet. Ik hoop het wel, in de hemel zijn geen lijden. Mama kan niet in de hel zijn, toch? Anders had ze zichzelf nóóit opgeofferd voor mij. Ik zuchtte. Mijn moeder, ik miste haar zo... Ik was boos. Die beer moest dood. Ik schrok toen mijn pels zwart werd. Nee! Noviet boos worden. Ik klom de kant op en ademde door mijn neus naar binnen, mond naar buiten. De zwarte vlekken verdwenen. Natuurlijk zijn mijn zintuigen scherper als wolf. Ik rook iemand anders en zei in mensentaal: 'Kom maar, ik heb je geroken' en veranderde weer in een engel.