Hurry up and save me! [Reather]

Spoiler:

Haar gezang torende boven alles uit. Ze was alleen door de kleine vonkjes zonlicht zichtbaar. Ze zong met plezier. Dit lied kende ze al 200 jaar. Ze was een van de oudste engelen, maar had de oorlog net niet meegemaakt. Ze kon koppig zijn, maar nu was ze helemaal in het ritme. Ze had haar ogen gesloten, hield haar handen aan haar koptelefoon en liep rond. Dit was een engel die niet gevangen kon worden. Dit was de kracht van geest. "Ik weet dat je daar bent." zei ze met een glimlach. Ze keek naar de struiken met gesloten ogen. Er staarde iemand naar haar. Dat voelde ze. Het scheelde haar niet veel, ze was toch in ghost mode. Niemand behalve andere geesten konden haar aanraken. Ze liep rustig verder. Ze liet haar hand naar wat nootjes glijden en raakte ze op. Ze tikte ze een voor een aan. Nu werden ze geestig, oftewel eetbaar voor haar. Ze raapte ze uit haar hand en begon er zachtjes op te kauwen. Een eekhoorn keek er nieuwsgierig naar. Ze pakte een nootje en hield hem voor de snuit van de eekhoorn. Ze probeerde hem de pakken, maar viel door de noot heen op de grond. "Oeps!" Ze was vergeten dat hij geestig was, ze maakte de noot ongeestig en gaf hem aan de eekhoorn. De eekhoorn zwiepte zwaar beledigd met haar staart, en stoof weg met de noot. "Nou, aardig hoor! Niet eens een bedankje." Inn. Dat was ze. Ze was niet echt dierkundig. Meer eigenwijs en eigen dunk. Hield van natuur, ook al snapte ze er niks van. Nog meer hield ze van muziek. En van zichzelf. Ze draaide zich om. "Hoorde je me zingen net?" Zei ze tegen eigenwijs tegen de persoon. "Ik wil het best nog eens doen als je wilt."